درود بر هموندان و دوستان گرامی
چند تن از شما خوبان یادآوری کردید که سینما و سیمای ما ملی نیست.ما میخواهیم همراه با دیدگاهتان نمونه ای از ملی نبودن را بفرمایید.دوستی گفت: تو به نفع تلویزیون و سینما میخواهی نظرات مثبت را جمع آوری کنی!
دوستان گرامی ما در این کشور زندگی میکنیم و رادیو تلویزیون سینما و تآتر متعلق بماست و بخش بسیاری از هزینه های مالی آنها از سرمایه ما مردم تامین میشود.پس این حق ماست بعنوان شهروندایرانی درباره نقاط ضعف و قوت رسانه های کشورمان نظر بدهیم.وقتی در مسابقه فوتبال مس کرمان و نماینده تازیان (دیروز۱۰فروردین)هواداران کرمانی پلاکاردهایی با جمله : خلیج همیشه فارس را در دست داشتند و تلویزیون چندبار نشان داد نباید از هواداران کرمانی و تصویربرداران و همه عوامل تشکر کرد که بازتاب دادند؟چند نظر درباره رسانه ها:
1-دو برنامه مستند ایرانشناسی از شبکه های یک(ساخته حمیدمجتهدی) و شبکه چهار(ساخته محمداینانلو) پخش میشود که کارهای بسیارخوب و حرفه ای هستند.برنامه ای هم دیروز(۱۰فروردین) از شبکه چهارکه درباره کار یک محیطبان گیلانی بود نصفه دیدم که خیلی لذت بردم.از سختیهای کارش از عشق به محیط زیست کشورش و مقابله با شکارچیان صحبت میکرد.اینها چند نمونه از برنامه های خوب سیما بود ولی این برنامه های خوب تعدادشان خیلی خیلی کم است.در مقایسه بودجه بسیار بالایی که سیمای کشورمان دارد ما انتظار بسیار بالایی از مدیران داریم که برنامه های ایرانشناسی بیشتر و بهتری تولید و پخش کند.از دیدگاه ما ایرانشناسی در اولویت همه برنامه های رسانه ای کشور باید باشد. چندتن از دوستان رسانه ای دیدگاه ما را نمیپذیرندو خرده میگیرند که ما درهمه مسایل نگاه ملی داریم!
2-تابستان و پاییزسال گذشته خیلی اصرار کردم که نشست نقدوبررسی فیلم سینمایی"حریم"ساخته آقای خطیبی را در فرهنگ سرای رسانه برگزار کنیم اما کارشناس فرهنگسرا با دیدگاه ما درباره این فیلم موافق نبود.به همه دوستانم پیشنهاد دیدن این فیلم را کرده ام.وبا اینکه این فیلم در ژانر وحشت است دوستان میگفتند چه ربطی به ایرانشناسی دارد؟! تو افراطی به همه مسایل اطرافت نگاه میکنی. همه دوستانم میدانند از هفده سالگی به عشق تخت جمشید به سینما علاقمند شدم و تصمیم جدی گرفتم به عنوان فیلمبردار و مستندساز وارد این عرصه شوم.از همان ابتدا بدنبال دیدن فیلمهایی بودم که غرور ملی جوان ایرانی را تقویت کند اما متاسفانه تا الان تعداد فیلمهای ایرانی که در این ده سال گذشته دیدم از تعداد انگشتان یک دست هم بیشتر نیست! استادمان تاکید میکرد که هر روز باید فیلم ببینید از هر ژانری! از هرکارگردانی!و این دیدنها پس از سالها هنوز بامن هست وبه صورت یک عادت (خوب یا بد؟) درآمده و سینمای ایرانی را همیشه به طور جدی دنبال میکنم.اعتراف میکنم بخاطر روحیه میهندوستی بالایی که دارم از دیدن این فیلمهای کیلویی! واقعا حالم بد میشود.از فیلم حریم گفتم.این فیلم واقعا یک فیلم میهندوستانه است!کارشناس فرهنگ سرا میگفت شاید کارگردان این فیلم منظور دیگری داشته.به هرحال من به عنوان یک مخاطب با دیدگاه ملی به این فیلم نگاه کردم و لذت بردم! .امیدوارم در سال 1389 بتوانیم نشستی را درباره این فیلم با حضور عوامل اصلی کار داشته باشیم.حتما این فیلم را که در سال1387تولید شده را از شبکه سینمای خانگی تهیه و نگاه کنید.
3-رادیو را زمانی دنبال میکنم که دوستانم مجری و گوینده باشند.وضعیت رادیو و برنامه های ایرانی آن بیشترو خیلی بهتر از دیگر رسانه هاست.آفرین به دوستانم در رادیو!
4-وضعیت تآتر که خیلی وخیم است!خیلی بد...! آخرین نمایشی که دیدم و لذت بردم در جشنواره فجربود.نمایش (سوگ سیاوش) کارآقای سیاوش تهمورس(طهمورث).آفرین به غیرت آقای تهمورس!
5-نمیدانم مقایسه باید کنیم با خارجیها یا نه؟با اینکه ما از لحاظ امکانات و تکنیک عقبتر از بیگانگان هستیم و این عقب ماندگی بخاطر مدیریت اشتباه در رسانه ها بویژه سینما بوده است.اما استعداد ایرانی اگر درست هدایت شود در سینمای جهان میتوانیم وزنه ای سنگین باشیم.آخرین فیلم خارجی که دیدم فیلم (روبان سفید) کار (هانکه اتریشی)بود که در بیست اسفند پارسال در شهرکتاب مرکزی به نمایش درآمد و از لحاظ فنی و هنری لذت بردم و این فیلم الگویی مناسب درفیلمبرداریست.
منتظر دیدگاههای شما درباره رادیو-تلویزیون-تآتر و سینمای کشورمان هستیم.نمونه های خوب و بد را بگویید.سپاس.
پاینده ایران بزرگ
واپسین هخامنشی
نظزتون در یاره ی سزیال جومونگ چیه؟
درود.باورتان میشود این سریال را ندیدم! زمان پخش این سریال شدید مشغول کار بودم.زمانی هم که خانه بودم علاقه ای به دیدن فیلمهای زردپوستان نداشتم و ندارم.اما با یکی از دوستان که جامعه شناس است قرار گذاشتم که بررسی کند علت محبوبیت این سریال درمیان ما ایرانیان چیست.بانو پروانه ما دوست داریم دیدگاه خودتان را درباره این سریال بدانیم.و حتما با هم دیدگاهمان یکیست: ساخت فیلم ازشاه نامه نه پخش داستانها و استوره های کشورهای دیگر .درسته؟
درود برشما ایران دوستان
با پوزش از دخالتم حقیر معتقدم آقایون همون بهتر که جومونگ بخرند و یوزارسیف بسازند.
چون ممکن است مثل خشایارشاه را در حال نماز یا در راه زیارت کعبه نشان بدند.
از اینکه به این خانه کشاندیدم
ومرا به مهر فراخواندید سژاس دارم
وباز سپاس از چشم رنجتان به وب این هموطن.
باز هم منتظرو تا احساس تنهائی نکنم
درود کورش جان.زیاد سخت نگیر.یقین داشته باش دوستان هنرمندمان خشایارشا را با ارتش هخامنشی در شهر آتن پیروزمندانه نشانش خواهند داد.آسمانی باشید.
جومونگ را یک بار آن هم شاید پنج دقیقه دیدم و اصلن برایم جذابیت نداشت . چون ساعت پخش سریال با زمان ورزشم در پارک یکی بود می دیدم از نیم ساعت پیش پارک خلوت می شد .
نوروز را شهرستان بودم در بیشتر خانه ها تلویزیونی به اندازه پرده سینما همه روی کانال ماهواره ای فارسی وان تنظیم بودند و حرف از سریال هایی مانند ویکتوریا و... بود.
تاریخ و فرهنگ ما پر از داستان های فلسفی و اخلاقی است که شوربختانه به فراموشی سپرده شده است.
رسانه ها به خصوص تلویزیون نقش بسیار مهمی در فرهنگ عموم دارد گاهی از همکارها و دوستانی که سریال های تلویزیون را می بیننند می خواهم برایم داستان را تعریف کنند و با این روش با آنها آشنا می شوم که اثری جز افسوس خوردن بر من ندارد.
با سپاس. آسمانی باشید
بعضی از مستند هایی که دباره تاریخ ایران به نمایش در می آیند دارای بار مثبت برای مخاطب بوده و پیش زمینه مطالعات و پژوهش های گروهی از افراد آگاه است.
اما در مورد سریال ها،شور بختانه از سوژه های تکراری و خسته کننده استفاده کرده اند و شعور مخاطب را نادیده گرفته اند و بر خلاف کار های زنده یاد مهران رسام، سریالهایی که اخیرا ساخته شده و می شوند، نه تنها بار مثبت ندارند، بلکه آموزش منفی چه از لحاظ روانشناختی و خانوادگی و چه اجتماعی می دهند و فقط باعث مشوش شدن ذهن بینندگان می شوند.
با سپاس فراوان از دبیر فرهیخته کانون ایران بزرگ، آقای رامین فصاحتُ که با تلاش خستگی ناپذیرشان سالها سعی در شناساندن ایران باستان و فرهنگ این مرز و بوم داشته و دارند.
درودبرشما.اگر از سریالها وبرنامه ها نام ببرید و آموزشهای منفی را هم توضیح بفرماییدسپاسگزارتان خواهم بود.
شما به کانون ایران بزرگ و فردوسی بزرگ مهرآسمانی دارید.همه کارها و تلاشها را همکاران گرامی انجام میدهند. رامین فصاحت همیشه شاگرد این بزرگواران میباشد.
به امید دیدار .آسمانی باشید.
با درود
در ایران شوربختانه به تئاتر خیلی کم توجه می شود، در حالی که این هنر وسیع، به ویژه در سالهای اخیرِ، توجه فراوانی به تاریخ ایران و بازیابی قصه های کهن چه به همان صورت تاریخی و چه به صورت پسامدرن ، داشته است و همان گونه که می دانید هنرمندان بزرگ مهم ترین آثار خود در زمینه نمایش را به اجرای تئاتر- و نه سریال و فیلم- در آورده اند . فقط به تازگی تبلیغ تئاتر با کار آقای پسیانی- با نام مکاشفه ای در باب یک میهمانی خاموش- آغاز شده است. پیشنهاد من تبلیغ گسترده تر در زمینه این هنر مهم و تشویق گروه های سنی گوناگون برای استفاده از این فرصت فرهنگی است.
با سپاس
سپاس از مهرتان. آسمانی باشید